Griekenland en voetbal? Niet meteen een populaire combinatie. De nationale ploeg nam amper eenmaal eerder deel aan het EK (in 1980, met 1 punt) en beleefde een rampzalig WK in 1994: drie nederlagen, tien tegendoelpunten en geen enkele goal. Alleen al de kwalificatie voor het EK 2004 was een overwinning op zich. Maar net als met Denemarken in 1992 was de verrassing 12 jaar later compleet.
Een ploeg zonder grote sterren
Organisatie, opoffering, individuele mandekking… Dat is wat Otto Rehhagel invoerde bij Griekenland, een ploeg zonder grote sterren. Sommige spelers speelden in topcompetities, maar geen enkele was basisspeler of dragende kracht bij hun club. De Duitse bondscoach ontdekte bijvoorbeeld Angelos Charisteas bij Werder Bremen, waar hij slechts de vierde aanvallende keuze was.
Goed begonnen, half gewonnen
Griekenland speelde de openingswedstrijd tegen gastland Portugal en behaalde meteen 2-1 winst. Van een schockeffect gesproken. Vervolgens werd er gelijkgespeeld tegen Spanje (1-1) en verloren van Rusland (2-1). Dat ene gescoorde doelpunt zorgde er echter voor dat ze zich konden plaatsen op basis van het aantal gemaakte goals.
Titelverdediger, favoriet, en gastland…
Hield het sprookje op in de kwartfinales tegen Frankrijk, regerend Europees kampioen? Absoluut niet. De Grieken hielden zich meer dan gewoon staande tegen een inspiratieloos Frankrijk en wonnen met een kopbaldoelpunt van Charisteas. Vervolgens was Tsjechië aan de beurt. Die match werd beslist aan het einde van de eerste verlenging: Dellas scoorde een golden goal, wat resulteerde in een 1-0 eindstand. In de finale dan wachtte Portugal hen opnieuw op, gebrand op revanche. De Grieken bleven echter goed verdedigen, zorgde voor gevaar bij stilstaande fases en… kon alweer rekenen op een straffe kopbal van Charisteas om de winst te verzekeren. Zo werd Griekenland dus tegen alle verwachtingen in Europees kampioen. Geen sprankelend voetbal, wel efficiënt en historisch.
