Op 38-jarige leeftijd zegt Dries Mertens vaarwel aan het profvoetbal — maar een afscheidswedstrijd blijft lonken, wat de deur naar terugkeer zelfs op een kier lijkt te zetten.
Dries Mertens, een van België’s meest geliefde voetbaltalenten, kondigde zijn afscheid aan van het professionele voetbal op 23 juni 2025. Toch is zijn verhaal niet volledig afgerond, want er is sprake van nog één laatste optreden — een eerbetoonwedstrijd voor zijn goede vriend en voormalig massaspeler Marek Hamsik.
Een afscheid beladen met symboliek
Na drie seizoenen bij Galatasaray en meerdere kampioenschappen in Turkije vertrok Mertens bij het einde van zijn contract en speelde zijn laatste officiële wedstrijd, waarbij hij met emotie voor de ogen zijn afscheid aan het publiek bekendmaakte. Maar eerder in juni verscheen hij in Leuven, waar hij tijdens Marktrock luidkeels riep: “Ik ben met pensioen. Maar ik trek nog één keer de voetbalschoenen aan voor Hamsik” — een pakkende emotionele belofte.
Van underdog tot clublegende
Zijn doorgroei van jeugd bij Anderlecht (waar hij op een zijspoor werd geschoven) via Gent en de omweg via Nederland, toont zijn doorzettingsvermogen. In Napoli werd hij een legendesfiguur, met 148 goals en 90 assists — records die hem tot eeuwige topscorer maken. Ook bij Galatasaray bezorgde hij fans drie opeenvolgende titels in de Süper Lig.
Internationaal droeg Mertens 109 keer het shirt van de Rode Duivels, goed voor 21 treffers, en was hij een stabiele voorhoede-speler tijdens belangrijke toernooien o.l.v. zijn generatiegenoten.
Afscheid, maar niet definitief?
Zijn gepensioneerde status is officieel, maar het toneel voor zijn afscheid zit vol symboliek. In lokale media en interviews liet hij weten dat hij nu tijd wil schenken aan zijn gezin en nieuwe avonturen wil opdoen — maar wél openstaat voor wat de toekomst brengt. Hierdoor blijft de vraag in het lucht hangen: is die ene laatste match een slot, of juist de opening?
Een nalatenschap die méér was dan goals
Mertens was niet enkel een spits; hij was een inspiratie. In Napels kreeg hij de eretitel van burger van de stad. Zijn ‘Ciro’-bijnaam leeft voort, even iconisch als zijn prestaties op het veld. Hij toonde hoe een speler met charme, visie én inzet een club en stad kon verbinden.
Zijn afscheid illustreert de emotionele kant van voetbalcarrières: het maakt je nadenken over hoe idolen vertrekken en soms processen van terugkeer lanceren — uit liefde voor het spel of vanwege publieke roep om vernieuwing.
