Zomer 2015. Op een julinamiddag wordt Nicolas Anelka gespot langs de lijn tijdens een oefenmatch tussen Warcoing en Royal Géants Athois. Inderdaad: dé Nicolas Anelka.
De foto doet razendsnel de ronde, de geruchtenmachine slaat op hol: de ex-Chelsea-aanvaller, enfant terrible van het Franse voetbal, zou de pas gedegradeerde club uit vierde klasse overnemen. Een club op zoek naar een redder en… op de rand van faillissement.
Ath droomt van Pro League
De krantenkoppen volgen, de clicks stapelen zich op, in Ath begint men groot te dromen. Via zijn entourage wordt zelfs gesproken over promotie naar tweede klasse binnen de vijf jaar.
En dan: stilte. Weken wachten zonder nieuws, geen plan, geen miljoenen, geen daden. Intussen verliest de stad Ath haar geduld en vraagt het de club het gemeentelijk stadion te verlaten. De Géants trekken noodgedwongen naar Fleurus, 70 kilometer verder, waar een wankel project start. Spelers worden lukraak aangetrokken, de ploeg geeft forfaits en de malaise groeit. Het sprookje spat uiteen, de klucht begint.
Het scenario wordt hallucinant: een club zonder vaste stek, een kern die amper voltallig is, forfait na forfait… tot de voetbalbond het zich definitief terugtrekt. Sportief is het einde verhaal, financieel bankroet. Enkele maanden later laat Anelka eindelijk van zich horen, moe van het misbruik van zijn naam: nooit voorzitter, nooit investeerder, hoogstens “erevoorzitter”.
De ontkenning van Nicolas Anelka
“Ik ben deze zomer benaderd door iemand die een club wou kopen. Die persoon noemde mij erevoorzitter. Hij vroeg mij een ploeg van jonge Franse en Belgische spelers samen te stellen (…) Dat heb ik gedaan, en daarom heb je mij in België gezien. Dat is alles, heel eenvoudig”, aldus de ex-international. Einde aan de mythe, einde voor de club: het stamnummer 2899 verdwijnt, de Géants gaan ten onder.
Hoewel de naam van de ex-spits van Arsenal, PSG en Real Madrid nooit meer in dit stukje Henegouwen viel, is het voetbal er niet verdwenen. In Ath wordt er nog steeds tegen een bal getrapt, maar dan onder een andere naam. Na het faillissement van de RGA nam CS Pays Vert Ostiches-Ath de fakkel over. Een nieuwe structuur, een nieuwe koers. En dat misschien maar goed ook.
Tien jaar na de “zaak Anelka” zijn er twee lessen blijven hangen: een selfie langs een veld is nog geen project, en een grote naam vervangt noch een budget, noch een visie. Als er ooit nog een ster in Ath passeert, haalt men voortaan koffie boven… en een financieel plan – in plaats van inkt voor een persbericht.
