Het is nog geen Halloween, en toch jaagt de tweede profclub van Charleroi angst aan. Helemaal laatste in de stand beleeft Olympic een regelrechte nachtmerrie: acht gespeelde wedstrijden, zeven nederlagen, 21 tegengoals en amper twee doelpunten gescoord (waarvan één op strafschop).
Na zestien jaar dolen in de lagere regionen van het Belgische voetbal keerde de club vorige lente terug uit de dood… maar sindsdien is de glimlach nooit meer teruggekeerd.
Een lange lijdensweg
Sinds de herstart van de trainingen lijkt het parcours van stamnummer 246 op een kruisweg. Het ontslag van de coach Abder Ramdane aan de vooravond van de eerste training, een twijfelachtige zomermercato, de eindeloze renovatie van het stadion aan de Neuville en de overname door een mysterieus Roemeens investeringsfonds: Olympic sleept zich voort als een dolende ziel.
Op het veld zijn de zware nederlagen tekenend voor de seizoensstart: 1-4 tegen Jong Gent, 3-0 bij Lommel, 0-3 tegen Kortrijk, 3-1 bij Seraing en 0-5 tegen Beveren. In Charleroi is het pure chaos. Een ware Bérézina.
Vertrekken en ontslagen
Op de trainersbank hebben in minder dan tien speeldagen al drie coaches gezeten. De eerste, Darko Janackovic, werd ontslagen na drie wedstrijden. De tweede, Nadjib Abdelli, nam tijdelijk over tot Carlos Sanchez Aguiar het roer kreeg… om vervolgens minder dan een maand later alweer op te stappen.
De vloek houdt daar niet op. Stanko Paunic, de sportief directeur die deze zomer nog verkondigde dat de Dogues een serieuze kandidaat voor de top zes zouden zijn, heeft de club alweer verlaten. Zijn vervanger? Manu Ferrera, die enkele dagen eerder nog ontslagen was bij RAEC Mons.
Een stadion dat maar niet af raakt
Ook in de tribunes weerklinkt duister gelach. De renovatiewerken aan het stadion van La Neuville, die midden juni (!) voltooid moesten zijn, zijn nog altijd niet afgerond. En dan is er nog het smakelijke detail van de zoon van de Roemeense voorzitter: een onaantastbare maar twijfelachtige basisspeler die, op 23-jarige leeftijd, al twintig keer van club is veranderd.
Aan dit tempo, als er niets verandert, dreigt Olympic Charleroi opnieuw weg te zinken in het zwarte gat waaruit het zich met zoveel moeite had opgewerkt — half dood, half levend.
