Drie monumenten van het Belgische voetbal speelden hun laatste thuismatch als prof alvorens hun carrière te beëindigen: Sven Kums, Jan Vertonghen en Toby Alderweireld. Drie totaal verschillende spelers, drie stille leiders, drie jongens van bij ons die het hoogste niveau jarenlang kleur hebben gegeven.
Sven Kums: de maestro van het middenveld
Sven Kums, dat is de man die het spel zag nog voor het begonnen was. Een speler die nooit het luidst schreeuwde, maar wel altijd de bal opeiste. Bij AA Gent groeide hij uit tot het brein van het team, het kloppende hart in een periode die de club gouden herinneringen heeft bezorgd. Kampioen in 2015, Europees sprookjesvoetbal in de jaren erna – Kums was er telkens bij, als stille regisseur met een gouden linker.
Hij passeerde ook bij Anderlecht, Heerenveen en Watford, maar Gent bleef altijd zijn thuis. Zaterdagavond stapte hij daar voor het laatst als speler van het veld, gedragen door applaus en erkentelijkheid. Geen felle show, geen grote woorden. Zoals hij speelde, zo nam hij afscheid: met klasse.
Jan Vertonghen: de generaal van de verdediging
Wie Jan Vertonghen zegt, zegt stabiliteit. Zekerheid. Klasse. Met zijn linker als wapen en zijn leiderschap als schild heeft hij op drie continenten verdedigd, maar altijd met één doel: het team beter maken.
Ajax, Tottenham, Benfica, Anderlecht… De lijst is indrukwekkend, maar nog indrukwekkender is zijn staat van dienst bij de Rode Duivels. Met meer dan 150 caps is hij Belgisch recordinternational. Hij was erbij op de grote toernooien, hij beleefde de opmars van onze gouden generatie vanop de eerste rij – én hij droeg eraan bij, met zijn nuchterheid, zijn ervaring en zijn timing die altijd net goed zat.
Zondag, in het Lotto Park, kreeg hij het eerbetoon dat hij verdiende. Geen vuurwerk nodig – zijn carrière sprak voor zich.
Toby Alderweireld: de man van het laatste woord
En dan was er Toby. De man van het beslissende doelpunt in de titelmatch van 2023. De man die bij Antwerp niet alleen een landskampioenschap bezorgde, maar ook een nieuw elan.
Net als Vertonghen genoot hij zijn opleiding bij Ajax, speelde hij jaren bij Tottenham, was hij een rots in de branding bij de Duivels. De tandem Vertonghen-Alderweireld werd bijna een begrip op zich: twee verdedigers die elkaar blind begrepen, die nooit te beroerd waren om op te offeren voor het grotere geheel.
Bij Antwerp werd Toby meer dan een speler. Hij werd symbool voor ambitie, voor weerbaarheid, voor geloof in het eigen kunnen. En dat laatste doelpunt in de titelmatch tegen Genk – diep in blessuretijd – is intussen Belgisch voetbalerfgoed.
Merci, helden
Het is gedaan. Geen nieuwe seizoenstart voor Kums, geen Europese midweeks voor Vertonghen, geen stormen meer trotseren voor Alderweireld. Wat rest, is dankbaarheid. Hun voetbal zit voor altijd in ons geheugen gegrift.
