Zonder veel spektakel liet Mertens doorschemeren dat zijn loopbaan ten einde loopt. Door zijn deelname te bevestigen aan de afscheidswedstrijd van Marek Hamsik op 3 juli, kondigde de Belgische aanvaller zijn laatste optreden aan. Met 820 profwedstrijden, 271 doelpunten en 225 assists heeft de Leuvenaar een van de mooiste palmares uit de Belgische voetbalgeschiedenis opgebouwd. Toch reikt zijn invloed veel verder dan statistieken.
Zijn echte doorbraak kwam niet bij Napoli, Galatasaray of PSV: hij werd jarenlang over het hoofd gezien door grote jeugdopleidingen, zogezegd te licht gebouwd. Maar net dat vermeende nadeel werd zijn troef. Zijn beweeglijkheid, spelinzicht en vooral zijn levensvreugde maakten hem tot een speler die niet enkel werd toegejuicht, maar echt werd omarmd. In elke stad waar hij speelde, liet hij een warme, persoonlijke indruk na — een impact die het sportieve overstijgt.
Een stadsicoon in Napels
In Napels groeide hij uit tot een legende. Als topscorer aller tijden van de club – vóór Maradona en Hamsik – werd hij tot ereburger van de stad benoemd. Zijn band met Napels is zowel sportief als menselijk van aard. Lokale media vergeleken hem vaak met jongens uit Napolitaanse volkswijken, omwille van zijn opgewekte aard, toegankelijkheid en oprechte liefde voor de stad. Zijn zoon kreeg de naam “Ciro”, zoals zijn bijnaam in Napels. Zelfs Maradona prees hem om zijn teamspirit en afstandsschoten.
Een laatste buiging
Ook in België liet Mertens zijn stempel achter. Lang werd hij beschouwd als de ideale invaller bij de Rode Duivels, en hij verzamelde meer dan 100 caps. Door trainers en ploegmaats werd hij vaak als favoriet bestempeld. Met zijn gulheid en bescheidenheid won hij de harten van het publiek. Zijn carrière eindigt op een zachte, persoonlijke noot: een tweede kind op komst, een toekomst als familieman… en een legendarisch leven om te vieren.
