Tijdens de laatste Grand Prix van Spa-Francorchamps waren vrouwen opvallend goed vertegenwoordigd rond het circuit en in de paddocks. En die aanwezigheid is geen toeval: vrouwen behoren vandaag tot de meest betrokken fans van de Formule 1. Een recent onderzoek van Liberty Media (de organisator van de F1) toonde aan dat drie van de vier nieuwe fans vrouwen zijn, wat hun steeds belangrijkere rol bevestigt in een discipline die historisch door mannen wordt gedomineerd. Die feminisering is ook zichtbaar in de teams, waar vrouwen allerlei functies opnemen, van technische posten tot logistieke rollen.
Maar terwijl de tribunes en de renstallen vrouwelijker worden, blijft de piste hopeloos onveranderd. Geen enkele vrouw staat vandaag op de lijst van de twintig vaste rijders op de grid. Die leegte houdt aan sinds 1992, het jaar waarin de Italiaanse Giovanna Amati er niet in slaagde zich te kwalificeren met Brabham. Voor haar slaagden slechts twee vrouwen erin om aan de start van een Grand Prix te verschijnen: Maria Teresa De Filippis eind jaren 1950, en Lella Lombardi in de jaren 1970.
Initiatieven, maar weinig resultaat
Om dat vacuüm aan te pakken, probeert de F1 te reageren. Sinds 2023 is er de “F1 Academy”, een volledig vrouwelijke structuur die de ter ziele gegane “W Series” heeft vervangen en bedoeld is als springplank naar de top. Maar tot op heden is nog geen enkele pilote uit deze opleidingsstructuur doorgestoten naar de elite. En dat is wellicht jammer, want het mediatieke en commerciële voordeel van een dergelijk scenario zou aanzienlijk zijn.
De oorzaken van dit falen zijn divers. De organisatie “More than Equal”, mede opgericht door voormalig piloot David Coulthard, wijst op een kwantitatief probleem: het aantal kandidates blijft erg laag in vergelijking met het aantal mannen. Een vaststelling die wordt gedeeld door Gwen Lagrue, hoofd van het Juniorprogramma bij Mercedes. Een kwart van de talenten die zijn team opspoort, zijn meisjes, maar dat blijft te weinig om de harde selectie in de autosport te doorstaan.
Culturele barrières?
Het argument van fysiologische verschillen houdt volgens experts geen steek meer. Tests waarbij jonge meisjes en jongens worden vergeleken, tonen gelijkaardige prestaties op cognitief, mentaal en zelfs spierniveau. Het zijn dus noch de rondetijden, noch de fysieke capaciteiten die de toegang tot het stuur belemmeren. De echte blokkade lijkt sociocultureel te zijn, diepgeworteld in mentaliteiten en selectiemechanismen.
Zolang de basis van jonge vrouwelijke piloten niet breder wordt en structurele steun beperkt blijft, zal de hoop om een vrouw aan de start van een F1 Grand Prix te zien ijdel blijven. Hopelijk komt daar snel verandering in. Een vrouw in de F1 zou een ware revolutie zijn.
