Al decennialang rust het tennis op een piramide waarin de organisatoren het grootste deel van de winst binnenhalen, terwijl de spelers, zelfs de meest bekende, zich tevreden moeten stellen met hun prijzengeld. Maar het evenwicht wankelt. Voor het eerst bundelen meerdere sterren van het circuit – waaronder Jannik Sinner, Aryna Sabalenka en Coco Gauff – hun krachten om een eerlijkere herverdeling te eisen. Hun doelwit: de vier Grand Slam-toernooien, namelijk Roland Garros, Wimbledon, de US Open en de Australian Open, die jaarlijks honderden miljoenen euro’s genereren.
Boze kampioenen
Volgens hen vertegenwoordigt het aandeel dat aan spelers wordt uitgekeerd slechts een klein deel van de totale inkomsten. « Als je kijkt naar het aandeel van de opbrengsten dat naar de spelers gaat, blijft tennis achter », legt de Amerikaan Ben Shelton (6e van de wereld) uit. « De NBA, NFL en andere competities geven bijna 50% van hun inkomsten aan de spelers, terwijl we bij de Grand Slams gemiddeld slechts rond de 10% spreken. »
Voor Coco Gauff gaat het verder dan het prestige van de kampioenen: « We hebben het niet alleen over het verhogen van de winnaarspremie, maar over het helpen van degenen die moeite hebben om van tennis te leven. » Buiten de top 100 wegen de kosten voor reizen, coaching en training zwaar, en velen worstelen om hun financiën op orde te houden.
Een open brief en duidelijke eisen
De spelers hebben een officiële brief gestuurd naar de organisatoren van de Grand Slams. Ze vragen drie dingen:
- een groter aandeel van de totale inkomsten;
- een bijdrage aan fondsen voor gezondheid, pensioen en moederschap;
- een grotere stem in beslissingen over het speelschema en de speelomstandigheden.
Jannik Sinner, tegenwoordig het gezicht van deze beweging, bekritiseert het gebrek aan dialoog: « We kunnen niet blijven negeren wie deze sport echt levend houdt. »
Het voorzichtige stilzwijgen van de organisatoren
De leidinggevende instanties, bewust van de mediakracht van de sterren, houden zich op de achtergrond. Officieel geven ze aan bereid te zijn tot overleg, zonder concrete veranderingen te beloven. Maar achter de schermen groeit de bezorgdheid: als de spelers zich langdurig verenigen, kunnen zij een nieuw machtsverhouding afdwingen.
Het gaat verder dan alleen prijzengeld. Het is een debat over governance in het tennis: wie creëert werkelijk de waarde? De toernooien of de spelers? Als het antwoord naar de spelers neigt, kan de hele economie van de sport worden hertekend.
En jullie, denken jullie dat spelers een groter aandeel van de tennisinkomsten zouden moeten krijgen?
