De interlandbreak heeft niet het verhoopte elan gebracht in Sclessin. Terug voor hun eigen publiek speelden de Rouches een frustrerend gelijkspel tegen Zulte Waregem (0-0), een resultaat dat symptomatisch is voor een ploeg die zoekt naar efficiëntie en houvast. Met slechts 18 punten op 45 mogelijke vertoont Standard halverwege de competitie een zorgwekkend bilan.
Een gunstige start
Alles leek nochtans in het werk gesteld om de dynamiek te herlanceren. Na de vroege uitsluiting van Zulte-speler Nnadi in de 21e minuut kwamen de mannen van Vincent Euvrard in numeriek overwicht gedurende… bijna 70 minuten! Het scenario leek ideaal, maar de Luikse dominantie bleef steriel. Voor 15.746 toeschouwers monopoliseerde Standard het balbezit zonder ooit de tegenstander echt te doen wankelen.
De tactische keuzes van de coach – weliswaar logisch, maar voorzichtig – volstonden niet om het spel te doen opleven. Karamoko probeerde evenwicht te brengen terwijl Dierckx zich toonde als de gevaarlijkste speler in het begin van de wedstrijd. Maar vooral het beeld van een collectief zonder inspiratie bleef hangen: de aanvallen volgden elkaar op zonder enig concreet resultaat.
Een coaching zonder effect
Zich bewust van de onmacht van zijn ploeg greep Euvrard in met twee wissels al tijdens de rust. Hij bracht Sahabo en Nkada in om eindelijk meer aanvallend gewicht te creëren. Maar ondanks deze aanpassingen botste de Luikse dominantie op een bijzonder gedisciplineerd Zulte-blok. Henry miste een niet te missen kans in het doelgebied, terwijl doelman Gabriël herhaaldelijk tussenbeide kwam op schoten van Saïd. Het einde van de wedstrijd mondde uit in frustratie, vooral door de uitsluiting van Ilaimaharitra voor een fout als laatste verdediger.
Een tanend bilan
Met 18 punten na vijftien speeldagen wordt de situatie van de Rouches zorgwekkend. De ambities op een Top 6 raken verder uit zicht, terwijl vorig seizoen 45 punten nodig waren om die symbolische plaats te bereiken. Het aanvallende spel is duidelijk tanend sinds twee opeenvolgende gelijke spelen en weerspiegelt de structurele moeilijkheden van een ploeg die niet langer iets kan afmaken. De ontgoocheling is voelbaar, zoals bleek uit de fluitconcerten van de supporters op het einde van de wedstrijd. De tijd dringt: Standard moet zich snel heruitvinden om te hopen de tendens om te buigen voordat de winter zijn ambities definitief bevriest.
