Ze heeft alles gewonnen – of bijna. Dubbel olympisch medaillewinnares in Parijs 2024 – goud met het gemengde team, brons in de categorie -52 kg – Amandine Buchard had kunnen genieten van haar succes. Maar de competitiedrang van de Parijse judoka kent geen rust. Deze herfst sloot ze zich aan bij Stade Français… zowel bij de judosectie als bij het vrouwenteam rugby. Haar doel? Zich kwalificeren voor de Olympische Spelen van Los Angeles 2028 in beide sporten. Een ongezien en gewaagd avontuur.
“Ik hou ervan om regels te doorbreken”
“Ik hou ervan om regels te doorbreken”, zei ze al vorige zomer. “Mijn vechtersmentaliteit duwt me om nieuwe horizonten te verkennen.” Voor haar, die PSG Judo verliet om haar dubbel project te realiseren, werd rugby een “energiebron”. “Sommigen schilderen, anderen studeren… ik ben verslaafd aan sport”, glimlacht ze.
Sindsdien heeft “Buch” haar judogi ingeruild voor het roze shirt van Stade Français Paris (Élite 2), waar ze als vleugelspeler uitkomt. Eerste basisplaats, eerste tackles, eerste blauwe plekken – niets houdt haar tegen. “Ik begin van nul, ik heb geen druk. In de rugbywereld ben ik niemand. Alles moet nog bewezen worden,” zegt ze bescheiden.
“Rugby gaf me nieuwe energie”
Achter deze sportieve uitdaging schuilt ook een zoektocht naar evenwicht. “Tijdens de laatste olympiade had ik een mentaal dipje,” geeft ze toe. “Mijn psychologe en mentale coach raadden me aan om een activiteit te vinden die me energie geeft. Rugby heeft me hernieuwde kracht en adem gegeven. Vandaag voel ik me vervuld en in vrede met mijn keuzes.”
Een oprechte boodschap die weerklank vindt bij vele topsporters, vaak geconfronteerd met mentale slijtage na jaren van druk en discipline.
Een olympische droom, maar een lange weg
Hoewel haar integratie bewondering wekt bij fans, blijft haar olympische droom nog veraf. Christophe Reigt, manager van het Franse vrouwenteam rugby sevens, nuanceert: “Haar geval is atypisch. Ze is enorm vastberaden, maar voorlopig nog niet in beeld. Ze moet eerst door de Olympische Academie voordat ze in aanmerking komt voor selectie.” Toch wil hij haar enthousiasme niet temperen: “Wat ze doet motiveert iedereen. Het is inspirerend, maar ook een heel veeleisend pad.”
Op haar 29ste begint Amandine Buchard dit nieuwe hoofdstuk met rust. “Als ik morgen zou stoppen met judo, zou ik dat zonder frustratie doen. Ik heb veel van mijn doelen bereikt.”
Misschien wordt de olympische toekomst van “ABuch” voortaan op gras geschreven?
